Marciniak Zenon

Marciniak Zenon ur. 6 III 1922 w Łodzi, s. Jana i Sabiny z d. Wójkowska, w rodzinie robotniczej. Przed wojną mieszkał w Łodzi i uczęszczał do gimnazjum.

14 V 1940 z nieznanych powodów aresztowany przez Gestapo i osadzony w więzieniu w Radogoszczy (obecnie w granicach Łodzi), skąd został przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie przebywał od 26 V 1940 aż do wyzwolenia, nr obozowy 11640. Podczas pobytu w obozie został 2-krotnie poddany eksperymentom pseudomedycznym prowadzonym przez niemieckich lekarzy (w l. 1941 i 1943).

W obozie poznał Bogusława Stępińskiego wstępując do kierowanej przezeń grupy zadrużnej. Współpracował z nim w Lubece po wyzwoleniu obozu.

W 1946 powraca do kraju. Wziął udział w spotkaniach sympatyków Zadrugi w Łodzi organizowanych w 1947 przez Bogusława Stępińskiego.

W l. 50-tych pracował w PSS Łódź Południe, używając tytułu mgr inż.

Przesłuchiwano go w związku procesem Jana Stachniuka i in., zeznania odczytano na rozprawie.

W l. 70-tych sądownie uznany za ofiarę eksperymentów pseudomedycznych, uzyskał odszkodowanie.

Zmarł w Gdyni w 2012.

Źródła:

Archiwalne

Archiwum IPN

IPN 00231/153 t 1. (Informacja o „Zadrudze”, Streszczenie posiadanych materiałów na czołowych działaczy „Zadrugi”, którzy wstąpili do PPR a obecnie są PZPR, z 21 IV 1950;

IPN BU 01355/149 Protokół przesłuchania świadka Edwarda Olczyka z 16 i 17 XI 1951

GK 927/2318 Marciniak Zenon (materiały dot. uznania go za ofiarę eksperymentów pseudomedycznych)

Inne

Dokumenty z procesu Jana Stachniuka i towarzyszy „Trygław” nr 5, 2001;

Informacja Jolanty Adamskiej (córka)